14 Απρ2012
Ἡ ποιμαντορική ἐγκύκλιος τοῦ Σεβασμ. Μητροπολίτου μας γιά τήν ἑορτή τοῦ Πάσχα
Πρός
τόν Ἱερό Κλῆρο
καί τούς εὐσεβεῖς Χριστιανούς
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας
«Μηδείς φοβείσθω θάνατον·
ἠλευθέρωσε γάρ ἡμᾶς
ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος.»
(Κατηχητικός Λόγος
ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου)
ἠλευθέρωσε γάρ ἡμᾶς
ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος.»
(Κατηχητικός Λόγος
ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου)
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
ΕΟΡΤΑΖΟΥΜΕ καί πάλι μέ χαρά τήν ἔνδοξη καί ζωηφόρο Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας. Ἀλλά ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ προϋποθέτει τόν θάνατό Του. Ἡ βεβαιότητα τῆς Ἀναστάσεως στηρίζεται στήν πραγματικότητα τοῦ θανάτου Του. Ὁ Χριστός ἔπαθε, ἀπέθανε ἐπί τοῦ Σταυροῦ, ἐνταφιάστηκε καί μετά ἀπό τρεῖς ἡμέρες ἀναστήθηκε. Χωρίς τόν σταυρικό Του θάνατο δέν ὑπάρχει ἡ Ἀνάστασή Του. Ὅπως διδάσκει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «ὁ Χριστός πῆρε μορφή δούλου, ἔγινε ἄνθρωπος, ταπεινώθηκε θεληματικά ὑπακούοντας μέχρι θανάτου, καί μάλιστα θανάτου σταυρικοῦ» (Φιλ. 2, 7-8). Καί ὁ Θεός Πατέρας Τόν ἀνέστησε ἀπό τούς νεκρούς (Πράξ. 3,15).
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι νίκη ἐπί τοῦ θανάτου. Ὁ Κύριός μας, καθώς ψάλλουμε, μέ τόν θάνατό Του «πατεῖ» τόν θάνατο. «Καταργεῖ τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου», δηλαδή τόν διάβολο (Ἑβρ. 2,14). Καί μέ τήν Ἀνάστασή Του ἐλευθερώνει ἀπό τή φθορά τό ἀνθρώπινο γένος καί δωρίζει στόν κόσμο ζωή καί ἀφθαρσία.
Γι᾽ αὐτό καί οἱ πιστοί, γεμάτοι χαρά καί ἐλπίδα, μποροῦμε νά ψάλλουμε κατά τήν εὐφρόσυνη πασχάλια νύχτα : «θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅιδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν…».
* * *
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ἀποτελεῖ ἕνα συγκλονιστικό γεγονός, μιά ὀδυνηρή πραγματικότητα τοῦ παρόντος κόσμου. Ἡ ἐμπειρία τοῦ θανάτου εἶναι ὁ κλῆρος πού ἀναμένει κάθε ἄνθρωπο πού βλέπει τό φῶς τοῦ ἥλιου. «Ποιός εἶναι ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος» ἀναρωτιέται ὁ Δαβίδ, «ὁ ὁποῖος θά ζήσει καί δέν θά πεθάνει;» (Ψαλμ. 88,49). Ὡστόσο, ἡ παρουσία τοῦ θανάτου γέμιζε πάντοτε τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου μέ φόβο καί ἔφερνε τή σκέψη του σέ ἀπορία καί ἀδιέξοδο. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ἐκφράζοντας τό πανανθρώπινο δέος ἐνώπιον τοῦ θανάτου, ὑπογραμμίζει στά νεκρώσιμα Ἰδιόμελά του : «Ὄντως φοβερώτατον τό τοῦ θανάτου μυστήριον…».
Πῶς προῆλθε ὁ θάνατος; Πῶς μπῆκε στή ζωή μας; Ὁ θάνατος εἶναι ὁ πικρός καρπός καί ἡ τραγική συνέπεια τῆς ἁμαρτίας. «Φθόνῳ διαβόλου θάνατος εἰσῆλθεν εἰς τόν κόσμον» (Σοφ. Σολ. 2,24). Δέν εἶναι ἔργο τοῦ Θεοῦ ὁ θάνατος, ἀλλά συνέπεια τῆς πτώσεώς μας καί τῆς ἀποστασίας μας ἀπό τόν ζῶντα καί ἀληθινό Θεό. «Μέσω ἑνός ἀνθρώπου», γράφει ὁ Παῦλος, «μπῆκε στόν κόσμο ἡ ἁμαρτία καί μέσω τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος» (Ρωμ. 5,12). «Οὐχί Θεός ἔκτισε θάνατον», διδάσκει καί ὁ Μέγας Βασίλειος, «ἀλλ᾽ ἡμεῖς ἑαυτοῖς ἐκ πονηρᾶς γνώμης ἐπεσπασάμεθα».
Πῶς προῆλθε ὁ θάνατος; Πῶς μπῆκε στή ζωή μας; Ὁ θάνατος εἶναι ὁ πικρός καρπός καί ἡ τραγική συνέπεια τῆς ἁμαρτίας. «Φθόνῳ διαβόλου θάνατος εἰσῆλθεν εἰς τόν κόσμον» (Σοφ. Σολ. 2,24). Δέν εἶναι ἔργο τοῦ Θεοῦ ὁ θάνατος, ἀλλά συνέπεια τῆς πτώσεώς μας καί τῆς ἀποστασίας μας ἀπό τόν ζῶντα καί ἀληθινό Θεό. «Μέσω ἑνός ἀνθρώπου», γράφει ὁ Παῦλος, «μπῆκε στόν κόσμο ἡ ἁμαρτία καί μέσω τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος» (Ρωμ. 5,12). «Οὐχί Θεός ἔκτισε θάνατον», διδάσκει καί ὁ Μέγας Βασίλειος, «ἀλλ᾽ ἡμεῖς ἑαυτοῖς ἐκ πονηρᾶς γνώμης ἐπεσπασάμεθα».
* * *
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ μέ τόν δικό Του θάνατο καί τήν ἔνδοξη Ἀνάστασή Του νίκησε τόν θάνατο. Καί στή νίκη αὐτή τοῦ Χριστοῦ μετέχουμε κι ἐμεῖς οἱ χριστιανοί, πού πιστεύουμε σ᾽ Αὐτόν. Πού βαπτιζόμαστε στό ὄνομά Του κι ἔτσι γινόμαστε κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο συμμέτοχοι στόν θάνατό Του καί κοινωνοί τῆς νέας ζωῆς πού χαρίζει ἡ Ἀνάστασή Του (Ρωμ. 6, 3-5).
Τό θαυμαστό τοῦτο γεγονός τῆς ἔνταξής μας στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία καί τῆς σύνδεσής μας μέ τήν κεφαλή τοῦ σώματος πού εἶναι ὁ νικητής τοῦ θανάτου Κύριος, μᾶς κάνει νά βλέπουμε πλέον διαφορετικά τόν θάνατο. Ὁ θάνατος παύει νά ἀποτελεῖ τήν πηγή φόβου καί ἀγωνίας καί προσλαμβάνει λυτρωτικό περιεχόμενο. Ὁ ἀναστημένος Χριστός μᾶς διαβιβάζει ἀπό τόν θάνατο στή ζωή καί ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό. Ὁ θάνατος κατά τήν τολμηρή ἔκφραση τοῦ ἀποστόλου Παύλου γίνεται για τόν πιστό «κέρδος», ἀφοῦ ἔτσι πετυχαίνει τό «εἶναι σύν Χριστῷ», δηλαδή τήν ἕνωσή του μέ τόν λατρευτό Κύριο (Φιλ. 1,21,23).
Τό θαυμαστό τοῦτο γεγονός τῆς ἔνταξής μας στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία καί τῆς σύνδεσής μας μέ τήν κεφαλή τοῦ σώματος πού εἶναι ὁ νικητής τοῦ θανάτου Κύριος, μᾶς κάνει νά βλέπουμε πλέον διαφορετικά τόν θάνατο. Ὁ θάνατος παύει νά ἀποτελεῖ τήν πηγή φόβου καί ἀγωνίας καί προσλαμβάνει λυτρωτικό περιεχόμενο. Ὁ ἀναστημένος Χριστός μᾶς διαβιβάζει ἀπό τόν θάνατο στή ζωή καί ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό. Ὁ θάνατος κατά τήν τολμηρή ἔκφραση τοῦ ἀποστόλου Παύλου γίνεται για τόν πιστό «κέρδος», ἀφοῦ ἔτσι πετυχαίνει τό «εἶναι σύν Χριστῷ», δηλαδή τήν ἕνωσή του μέ τόν λατρευτό Κύριο (Φιλ. 1,21,23).
* * *
ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ δέν φοβούμαστε πλέον τόν θάνατο, ἀφοῦ ὁ Λυτρωτής Κύριός μας «ἐπάτησε τῷ θανάτῳ τόν θάνατον». Αὐτό μᾶς ἐπισημαίνει θριαμβικά ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος στόν Κατηχητικό
του λόγο : «Μηδείς φοβείσθω θάνατον· ἠλευθέρωσε γάρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος». Δηλαδή : Κανένας πιά ἄς μή φοβᾶται τόν θάνατο. Ἀπό τόν φόβο τοῦ θανάτου μᾶς ἐλευθέρωσε ὁ θάνατος τοῦ Σωτῆρος Κυρίου.
Δέν φοβούμαστε, λοιπόν, τόν θάνατο. Δέν τρέμουμε μπροστά του. Δέν προσπαθοῦμε νά τόν διαγράψουμε ἀπό τόν ὁρίζοντα τῆς ζωῆς μας. Ἀντίθετα, τόν σκεφτόμαστε συχνά. Διατηροῦμε στίς καρδιές μας αὐτό πού οἱ Πατέρες μας ὀνομάζουν μνήμη θανάτου. Καί ἡ θύμηση αὐτή τοῦ τέλους μας, πού κάθε μέρα πού περνᾶ πλησιάζει, γίνεται ἀνασχετικός φραγμός, ὁ ὁποῖος μᾶς ἀνακόπτει ἀπό τό νά ἁμαρτήσουμε. Νά ἀθετήσουμε τίς ζωηφόρες ἐντολές τοῦ Κυρίου μας. Νά ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό κοντά Του.
Παράλληλα, προετοιμαζόμαστε γιά τήν ὥρα τοῦ θανάτου μας. Γνωρίζουμε μέ βεβαιότητα ὅτι θά ἔρθει· ὅτι θά ἔρθει αἰφνίδια καί ἀπροειδοποίητα. Γι᾽ αὐτό κι ἀγωνιζόμαστε νά εἴμαστε πάντοτε ἕτοιμοι. Σέ κατάσταση πνευματικῆς ἐγρήγορσης. Προσηλωμένοι στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Πιστοί τηρητές τῶν ἐντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου Του.
του λόγο : «Μηδείς φοβείσθω θάνατον· ἠλευθέρωσε γάρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος». Δηλαδή : Κανένας πιά ἄς μή φοβᾶται τόν θάνατο. Ἀπό τόν φόβο τοῦ θανάτου μᾶς ἐλευθέρωσε ὁ θάνατος τοῦ Σωτῆρος Κυρίου.
Δέν φοβούμαστε, λοιπόν, τόν θάνατο. Δέν τρέμουμε μπροστά του. Δέν προσπαθοῦμε νά τόν διαγράψουμε ἀπό τόν ὁρίζοντα τῆς ζωῆς μας. Ἀντίθετα, τόν σκεφτόμαστε συχνά. Διατηροῦμε στίς καρδιές μας αὐτό πού οἱ Πατέρες μας ὀνομάζουν μνήμη θανάτου. Καί ἡ θύμηση αὐτή τοῦ τέλους μας, πού κάθε μέρα πού περνᾶ πλησιάζει, γίνεται ἀνασχετικός φραγμός, ὁ ὁποῖος μᾶς ἀνακόπτει ἀπό τό νά ἁμαρτήσουμε. Νά ἀθετήσουμε τίς ζωηφόρες ἐντολές τοῦ Κυρίου μας. Νά ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό κοντά Του.
Παράλληλα, προετοιμαζόμαστε γιά τήν ὥρα τοῦ θανάτου μας. Γνωρίζουμε μέ βεβαιότητα ὅτι θά ἔρθει· ὅτι θά ἔρθει αἰφνίδια καί ἀπροειδοποίητα. Γι᾽ αὐτό κι ἀγωνιζόμαστε νά εἴμαστε πάντοτε ἕτοιμοι. Σέ κατάσταση πνευματικῆς ἐγρήγορσης. Προσηλωμένοι στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Πιστοί τηρητές τῶν ἐντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου Του.
* * *
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Ἄς μή φοβούμαστε πλέον τόν θάνατο! Τόν νίκησε ὁ θάνατος τοῦ Κυρίου. «Ἀνέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται»· ἡ ζωή καί ἡ ἐλπίδα τοῦ Χριστοῦ. Τό φῶς καί ἡ χαρά τῆς Ἀναστάσεώς Του.
Μέ ὁλόθερμες πασχάλιες εὐχές
ὁ Ἐπίσκοπός σας
† Ο ΝΕΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΣΥΜΕΩΝ
ὁ Ἐπίσκοπός σας
† Ο ΝΕΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΣΥΜΕΩΝ