03 Ιαν2012
Ο ΜΕΓΑΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ στήν Ἁγία Φωτεινή Νέας Σμύρνης
Ο ΜΕΓΑΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
στήν Ἁγία Φωτεινή Νέας Σμύρνης
Μέ κατάνυξη καί ἱεροπρέπεια τελέσθηκε τό ἑσπέρας τῆς παραμονῆς τῶν Χριστουγέννων, Σάββατο 24 Δεκεμβρίου, στόν Καθεδρικό Ἱερό Ναό τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς Νέας Σμύρνης ὁ Μέγας Ἀρχιερατικός Ἑσπερινός τῶν Χριστουγέννων.
Προσκεκλημένοι ἦταν ὅλοι οἱ Χριστιανοί τῆς ἐνορίας, ἀλλά καί τῶν ὅμορων ἐνοριῶν, πού εἶχαν τή δυνατότητα νά συμμετάσχουν, νά ἔρθουν καί νά προσευχηθοῦν μαζί γιά τό κορυφαῖο, μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο γεγονός τῆς παγκόσμιας ἱστορίας, τή γέννηση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Στόν κατάμεστο Καθεδρικό ναό ἀπό τά πλήθη τῶν πιστῶν καί τούς κληρικούς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νέας Σμύρνης, χοροστάτησε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Συμεών, ὁ ὁποῖος ἀνέγνωσε τά παλαιοδιαθηκικά ἀναγνώσματα, τίς μεσσιανικές προφητεῖες τοῦ Ἠσαΐα καί ἔψαλε μελωδικότατα καί ἐκφραστικότατα.
Πρίν ἀπό τό «Νῦν ἀπολύεις» ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Συμεών, ἐξεφώνησε τήν πανηγυρική Ὁμιλία, ἀναφέροντας –ἀνάμεσα στά ἄλλα θεολογικά σημεῖα– καί τό ἑξῆς ἀπόσπασμα ἐπί λέξει:
«Ἀπό ἀγάπη κινούμενος ὁ Θεός, πρός χάριν τῆς σωτηρίας μας, σαρκώνεται. Γίνεται ἄνθρωπος, δηλαδή προσλαμβάνει “τό χεῖρον”. Ὄντας ἀληθινός καί τέλειος Θεός, γίνεται καί ἀληθινός ἄνθρωπος. Στό μυστήριο τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως δέν μᾶς ἀποκαλύπτεται μόνο ἡ ἄπειρη φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί ἡ τραγωδία τοῦ ἀνθρώπου τῆς πτώσεως.
Μέ τήν ἔλευσή Του στόν κόσμο, κατά τόν ἱερό Δαμασκηνό, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς μᾶς δίδαξε τήν ἐνάρετη πολιτεία. Εἶναι ἡ ζωή, ὁ τρόπος ζωῆς πού κι Ἐκεῖνος ἔζησε ἐπί τῆς γῆς. Ἡ ζωή πού ὁριοθετεῖται ἀπό τίς ζωηφόρες ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ ζωή πού ὁ Ἴδιος μεταδίδει καί μέ τή δική Του δύναμη μποροῦμε κι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ν᾽ ἀκολουθοῦμε. “Ἐγώ ἦλθον ἵνα ζωήν ἔχωσι καί περισσόν ἔχωσιν” (Ἰωάν. 10,10)».
Στό τέλος τοῦ μεγάλου Ἑσπερινοῦ τῶν Χριστουγέννων, ὁ Σεβασμιώτατος εὐχήθηκε σέ ὅλους νά διέλθουμε καλά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα.
* * *
Ὁμιλία
τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου μας κ. Συμεών
στόν Ἑσπερινό τῶν Χριστουγέννων
Ἡ ἀγάπη καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁδήγησε καί πάλι τά βήματά μας στό κατώφλι τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων. Καί συμμετέχοντας ἀπόψε στόν ἑόρτιο Ἑσπερινό προσεγγίζουμε εὐλαβικά τό μέγα μυστήριο τῆς πίστεώς μας· τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου.
Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, γίνεται καί Υἱός ἀνθρώπου. Προσλαμβάνει τήν ἀνθρώπινη φύση μας ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου.
Καί ὁ σκοπός τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως ἡ δική μας σωτηρία. Ἡ ἀνόρθωσή μας ἀπό τήν πτώση. Ἡ ἀπαλλαγή μας ἀπό τόν θάνατο καί τή φθορά. Ἡ ἀποκατάστασή μας ἐκ νέου στήν τάξη τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ. Ἡ μετοχή μας στή θεία ζωή. Ἡ εἴσοδός μας στήν οὐράνια Βασιλεία.
* * *
Ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος! Μυστήριο μέγα· ἀπερινόητο. Δέν χωράει στό νοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Δέν ἐξηγεῖται λογικά. Δέν ἑρμηνεύεται μέ τίς δυνατότητες τῆς ἀνθρώπινης γλώσσας.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὀνομάζει τό γεγονός ὅτι ὁ Θεός φανερώθηκε ὡς ἄνθρωπος «μέγα μυστήριο τῆς εὐσεβείας», δηλαδή μεγάλο, ἀπέραντο μυστήριο τῆς πίστεως (Α’ Τιμ. 3,16).
Ἡ ὑμνογραφία, προεόρτια καί ἑόρτια, διατρανώνοντας τήν ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας, ἐξυμνεῖ τό μυστήριο. Δοξάζει τό θαῦμα. Περιγράφει εὐλαβικά τό ὑπερφυές γεγονός.
Τό ἴδιο καί οἱ θεοφόροι Πατέρες καί διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἕνας ἀπό αὐτούς ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, κορυφαῖος δογματικός θεολόγος, πού ἔζησε τόν 8ο αἰώνα. Κλασικό ἔργο του ἡ «Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως», στό ὁποῖο ἐκθέτει τήν ὀρθή πίστη καί διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀποτελεῖται ἀπό ἑκατό κεφάλαια. Στό 77ο καί κάτω ἀπό τό ἐρώτημα «Διά τί ὁ Υἱός ἐνηνθρώπησε, καί οὐχ ὁ Πατήρ, οὐδέ τό Πνεῦμα· καί τί ἐνανθρωπήσας κατώρθωσεν», ἀναπτύσσει τήν ὀρθή διδασκαλία γύρω ἀπό τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου.
Ἐπιτρέψατέ μου γιά τήν πνευματική οἰκοδομή ὅλων μας νά παραθέσω καί νά σχολιάσω ἕνα μικρό ἀπόσπασμα.
* * *
Ἐπειδή ὁ Θεός μᾶς πρόσφερε τό «κρεῖττον» («τό κατ᾽ εἰκόνα») καί δέν τό φυλάξαμε, προσλαμβάνει τό «χεῖρον» , δηλαδή τήν ἀνθρώπινη φύση μας, ὥστε, μέ τή θεία δύναμή Του, νά ἀνακαινίσει «τό κατ᾽ εἰκόνα καί καθ᾽ ὁμοίωσιν». Ἀκόμη νά μᾶς διδάξει τήν ἐνάρετη πολιτεία καί βιοτή, τήν ὁποία ὁ ἴδιος μέ τήν ἐπίγεια ζωή Του κατέστησε συγκεκριμένη καί εὐκολοκατόρθωτη. Παράλληλα, μέ τή συμμετοχή μας στή θεία ζωή, νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τή φθορά, ἀνοίγοντας ὁ Ἴδιος τόν δρόμο καί τῆς δικῆς μας ἀνάστασης.
1. Ἡ μεγάλη δωρεά τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο ἦταν τό «κατ᾽ εἰκόνα» καί τό «καθ᾽ ὁμοίωσιν». Ἡ τραγωδία τῆς πτώσεως ὁδήγησε στήν ἀμαύρωση τοῦ κατ᾽ εἰκόνα καί στήν ἀπώλεια τοῦ καθ᾽ ὁμοίωσιν. Ὁ ἄνθρωπος αὐτονομήθηκε ἀπό τόν Θεό, τό κέντρο καί τήν πηγή τῆς ἀληθινῆς ζωῆς. Ἡ ἁμαρτία ἀνέτρεψε τά πάντα. Ἡ φθορά καί ὁ θάνατος ὑπῆρξαν οἱ πιό πικροί καρποί τῆς πτώσεως.
Ἀπό ἀγάπη κινούμενος ὁ Θεός, πρός χάριν τῆς σωτηρίας μας, σαρκώνεται. Γίνεται ἄνθρωπος, δηλαδή προσλαμβάνει «τό χεῖρον». Ὄντας ἀληθινός καί τέλειος Θεός, γίνεται καί ἀληθινός ἄνθρωπος. Στό μυστήριο τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως δέν μᾶς ἀποκαλύπτεται μόνο ἡ ἄπειρη φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί ἡ τραγωδία τοῦ ἀνθρώπου τῆς πτώσεως.
2. Μέ τήν πρόσληψη τῆς φύσεώς μας στό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου ἡ ἀνθρώπινη φύση ἀνακαινίστηκε. Ὅ,τι εἴχαμε λάβει κατά τήν πρώτη δημιουργία καί ἡ πτώση κατέστρεψε, ὁ σαρκωμένος Λόγος τοῦ Θεοῦ τό θεραπεύει καί τό ἀποκαθιστᾶ. Ὁ ἄνθρωπος ἐπανακτᾶ καί πάλι τή δυνατότητα μετοχῆς στή θεία ζωή. Πῶς; Μέ τή δύναμη καί τή χάρη πού μεταδίδει στή φύση μας, ἡ ὁποία ἑνώθηκε μέ τή δική Του θεία φύση.
Στήν κένωση τοῦ Θεοῦ ἀντιστοιχεῖ τώρα ἡ πλήρωση τῆς ἀνθρώπινης φύσεως. Ἡ πρίν πεσοῦσα εἰκόνα ἀνασταίνεται. Ὁ βροτός ἄνθρωπος ἀναπλάθεται. Ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ ἑνώνονται. Ὁ Θεός παραγίνεται στή γῆ καί ὁ ἄνθρωπος ἀνεβαίνει στούς οὐρανούς. Κατά τήν ὡραία διατύπωση τοῦ ἁγίου καί Μεγάλου Ἀθανασίου «Αὐτός ἐνηνθρώπησεν ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν» (Περί ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου 54, ΒΕΠΕΣ 30, 119).
3. Μέ τήν ἔλευσή Του στόν κόσμο, κατά τόν ἱερό Δαμασκηνό, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς μᾶς δίδαξε τήν ἐνάρετη πολιτεία. Εἶναι ἡ ζωή, ὁ τρόπος ζωῆς πού κι Ἐκεῖνος ἔζησε ἐπί τῆς γῆς. Ἡ ζωή πού ὁριοθετεῖται ἀπό τίς ζωηφόρες ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ ζωή πού ὁ Ἴδιος μεταδίδει καί μέ τή δική Του δύναμη μποροῦμε κι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ν᾽ ἀκολουθοῦμε. «Ἐγώ ἦλθον ἵνα ζωήν ἔχωσι καί περισσόν ἔχωσιν» (Ἰωάν. 10,10).
4. Ἡ κοινωνία μας μέ τόν Χριστό· ἡ μετοχή μας στή ζωή τοῦ Χριστοῦ μέσα στήν Ἐκκλησία, μᾶς ἐλευθερώνει κατά τόν ἱερό διδάσκαλο καί ἀπό τή φθορά. Ὁ Χριστός νικητής τοῦ θανάτου δίνει καί σ᾽ ἐμᾶς, πού πιστεύουμε στό ὄνομά Του, πού ἀκολουθοῦμε τό Εὐαγγέλιό Του, πού ζοῦμε ὡς μέλη τοῦ σώματός Του –τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή–, δίνει τή δυνατότητα τῆς ἀφθαρσίας καί τῆς ἀθανασίας. Ἔτσι ὁ Χριστός γίνεται ἡ ἀπαρχή καί τῆς δικῆς μας ἀναστάσεως.
* * *
Προσφιλέστατοι ἀδελφοί μου,
Δοξάζουμε μαζί μέ τούς ἀγγέλους τό ὄνομα τοῦ ζῶντος καί ἀληθινοῦ Θεοῦ, τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2,14).
Προσκυνοῦμε εὐλαβικά μαζί μέ τούς μάγους καί τούς ποιμένες τό μυστήριο τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως· «Προσκυνοῦμέν σου τήν γένναν Χριστέ!».
Καί παρακαλοῦμε τόν ἐνανθρωπήσαντα Κύριο καί Σωτήρα μας νά χαρίζει σέ ὅλους μας τό ἔλεός Του.
Ξεχωριστά καί θερμά Τόν παρακαλοῦμε τήν ἱερή τούτη ὥρα
* γιά τούς ἀρρώστους πού ὑποφέρουν στό κρεβάτι τοῦ πόνου·
* γιά ὅσους βρίσκονται ἀντιμέτωποι μέ διάφορες ἀνάγκες·
* γιά τούς ἀνέργους·
* γιά τούς μοναχικούς ἀνθρώπους·
για ὅσους πενθοῦν·
* γιά τούς φυλακισμένους·
* γιά τούς ναυτικούς μας.
Ὁ Κύριος ἄς σταθεῖ κοντά τους. Κι Ἐκεῖνος ἄς μᾶς καθοδηγεῖ καί ἄς μᾶς ἐνισχύει νά κάνουμε κι ἐμεῖς τό ἴδιο. Μέ τήν προσευχή μας. Μέ τό ἐνδιαφέρον μας. Μέ τήν ἔμπρακτη ἀγάπη μας. Ἀμήν.