Ζ΄ ΙΕΡΑΤΙΚΗ ΣΥΝΑΞΗ μέ θέμα «Οἱ τοπικές Σύνοδοι – Μέρος Β’»
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: center;"><span style="color: #993300;"><span style="font-size: 14pt;"><strong>Ζ΄ Ι Ε Ρ Α Τ Ι Κ Η Σ Υ Ν Α Ξ Η</strong><br />μέ θέμα <strong>«Οἱ τοπικές Σύνοδοι – Μέρος Β΄»<br /></strong></span></span></div>
<br /><span style="font-size: 13pt;">Πραγματοποιήθηκε τό ἀπόγευμα τῆς Πέμπτης, 15 Ἰανουαρίου ἐ.ἔ., στό Πνευματικό Κέντρο τῆς ἐνορίας τοῦ Ἁγίου Σώστη (λεωφ. Συγγροῦ) ἡ Ζ΄ Ἱερατική Σύναξη γιά τούς Κληρικούς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νέας Σμύρνης. Στή Σύναξη ὁμιλητής ἦταν ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Σεβαστιανός Σωμαράκης, μέ μεταπτυχιακές σπουδές στό Κανονικό Δίκαιο στό Πατριαρχικό Ἰνστιτοῦτο Chambesy τῆς Γενεύης, Διδάκτωρ Κανονικοῦ Δικαίου τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Στρασβούργου καί Ἐφημέριος τοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Κυνηγοῦ (Λεωφ. Βουλιαγμένης), ὁ ὁποῖος εἰσηγήθηκε τό θέμα <strong>«Οἱ τοπικές Σύνοδοι – Μέρος Β'»</strong>.</span><br /><span style="font-size: 13pt;">Τή Σύναξη ἄνοιξε μέ τήν προσφώνησή του ὁ Σεβ. Ποιμενάρχης μας, Μητροπολίτης Νέας Σμύρνης κ. Συμεών, ὁ ὁποῖος παρουσίασε τόν Εἰσηγητή. Ὁ Πανοσιολογιώτατος π. Σεβαστιανός ἐξαρχῆς ἐξειδίκευσε τό θέμα τῆς Εἰσηγήσεώς του: Οἱ πέντε πρῶτες τοπικές Σύνοδοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ὁ ὀρθόδοξος Κλῆρος.</span><br />
<div style="text-align: center;"><img width="500" height="374" src="/images/stories/mitropolis_2015/Ier.Syn/16synseb.jpg" alt="16synseb" /><span style="font-size: 13pt;"><br />* * *</span></div>
<span style="font-size: 13pt;">Καταρχάς ὁ εἰσηγητής π. Σεβαστιανός παρουσίασε τίς πέντε πρῶτες χρονολογικά Τοπικές Συνόδους, οἱ ὁποῖες ἐξέδωσαν Κανόνες καί οἱ ὁποῖες συμπεριελήφθησαν σέ ὅλες τίς κανονικές συλλογές καί ἐπικυρώθηκαν ἀπό τόν 2ο Κανόνα τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου. </span><br />
<div style="text-align: center;"><span style="font-size: 13pt;">Α. Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΓΚΥΡΑΣ</span></div>
<span style="font-size: 13pt;">Ἡ Σύνοδος τῆς Ἀγκύρας συγκλήθηκε τό 314 ἐπί Λικινίου μέ στόχο νά ἀντιμετωπίσει τήν κατάσταση ἡ ὁποία δημιουργήθηκε ἀπό τόν προηγηθέντα διωγμό τοῦ Μαξιμίνου καί ἰδιαίτερα μέ τό ζήτημα τῶν πεπτωκότων, ὅσων δηλαδή εἶχαν θύσει στά εἴδωλα, ἀλλά καί γιά νά διευθετήσει ζητήματα ἐκκλησιαστικῆς εὐταξίας καί χριστιανικῆς ἠθικῆς. Πιθανότατα προήδρευσε ὁ Ἀντιοχείας Βιτάλιος. Στή Σύνοδο ἔλαβαν μέρος 13 Ἐπίσκοποι οἱ ὁποῖοι διατύπωσαν 25 Κανόνες πού ἀναφέρονται: α) στήν ἐκκλησιαστική διοίκηση, β) στήν ἐκκλησιαστική εὐταξία, γ) στό ζήτημα τῶν πεπτωκότων, δ) σέ θέματα ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, ε) σέ θέματα χριστιανικοῦ βίου καί στ) σέ θέματα γαμικοῦ δικαίου.</span><br />
<div style="text-align: center;"><span style="font-size: 13pt;">Β. Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΝΕΟΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ</span></div>
<span style="font-size: 13pt;">Ἡ ἐν Νεοκαισαρείᾳ τοπική Σύνοδος συγκλήθηκε τό 319 καί ἔλαβαν μέρος 20 Ἐπίσκοποι βάσει τῶν διασωθέντων ἐπισκοπικῶν καταλόγων. Πρόεδρος τῆς Συνόδου πιθανότατα ἦταν ὁ Βιτάλιος Ἀντιοχείας. Σκοπός τῆς Συνόδου ἦταν ἡ ἀντιμετώπιση θεμάτων ἐκκλησιαστικῆς εὐταξίας καί χριστιανικῆς ἠθικῆς, ζητήματα πού ἀπασχολοῦσαν τήν τοπική Ἐκκλησία. Ἡ Σύνοδος διατύπωσε 14 Κανόνες, ὅπως μαρτυρεῖται στίς πρῶτες κανονικές συλλογές, ὅμως στίς σύγχρονες ἔντυπες ἐκδόσεις ἀριθμοῦνται 15, διότι ὁ 13ος διαιρεῖται σέ δύο καί ὁ 14ος ἀριθμεῖται ὡς 15ος.</span><br /><span style="font-size: 13pt;">Οἱ Κανόνες τῆς Συνόδου ἀναφέρονται: α) σέ θέματα ἐκκλησιαστικῆς εὐταξίας, β) σέ θέματα λατρείας καί λειτουργικῆς, γ) σέ θέματα χριστιανικοῦ βίου καί δ) σέ θέματα γαμικοῦ δικαίου. Οἱ κανόνες τῆς Συνόδου τῆς Νεοκαισαρείας περιελήφθησαν σέ ὅλες τίς κανονικές συλλογές καί τίς σύγχρονες ἐκδόσεις Ἱερῶν Κανόνων.</span><br />
<div style="text-align: center;"><span style="font-size: 13pt;">Γ. Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΓΑΓΓΡΑΣ</span></div>
<span style="font-size: 13pt;">Ἡ ἐν Γάγγρᾳ Σύνοδος συγκροτήθηκε τό 340 περίπου καί ὁ κύριος σκοπός της ἦταν νά ἀντιμετωπίσει τά ὅσα ἄθεσμα συνέβαιναν στή Μικρά Ἀσία ἀπό τόν Εὐστάθιο καί τούς ὀπαδούς του (ἀρχικῶς ἀρειανός καί μετέπειτα πνευματομάχος μέ ἀσκητικές ἀποκλίσεις ἀπό τήν ὀρθόδοξη παράδοση). Ὁ Εὐστάθιος καθαιρέθηκε ὁριστικά ἀπό τήν Ἐκκλησία τό 360 ἀπό τή Σύνοδο τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἡ Σύνοδος ἐξέδωσε 20 Κανόνες οἱ ὁποῖοι ἀναφέρονται σέ θέματα: α) ἐκκλησιαστικῆς εὐταξίας, β) σέ θέματα θείας λατρείας καί λειτουργικῆς καί γ) σέ θέματα χριστιανικοῦ βίου. Στίς κανονικές συλλογές περιλαμβάνονται 21 κανόνες.</span><br />
<div style="text-align: center;"><span style="font-size: 13pt;">Δ. Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ <br />Ή «Η ΕΝ ΕΓΚΑΙΝΙΟΙΣ ΣΥΝΟΔΟΣ»</span></div>
<span style="font-size: 13pt;">Ἡ ἐν Ἀντιοχείᾳ Σύνοδος γνωστή καί ὡς Σύνοδος ἐν «ἐγκαινίοις» συγκροτήθηκε τό 341 μέ τήν εὐκαιρία τῶν ἐγκαινίων τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας πού ἄρχισε νά οἰκοδομεῖται στήν Ἀντιόχεια ἐπί Μ. Κωνσταντίνου καί ὁλοκληρώθηκε ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ υἱοῦ καί διαδόχου τοῦ Κωνσταντίου (337-361). Ἡ Σύνοδος ἀσχολήθηκε μέ θέματα ἐκκλησιαστικῆς τάξεως καί διοικήσεως, ἀλλά καί μέ δογματικά θέματα σέ σχέση μέ τίς δυσχέρειες πού προκαλοῦσε ἡ καθολική ἀποδοχή τοῦ ὅρου ὁμοούσιος τοῦ Συμβόλου τῆς Α΄ Οἰκ. Συνόδου.</span><br /><span style="font-size: 13pt;">Ἔτσι, πρῶτον διατύπωσε ἤ ἀποδέχθηκε τέσσερα νέα σύμβολα, χωρίς ὅμως τόν ἐπίμαχο ὅρο τοῦ ὁμοουσίου, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀποτελέσει κακό πρότυπο καί γιά ἄλλες Συνόδους οἱ ὁποῖες διατύπωσαν πλῆθος συμβόλων ἀπό τά ὁποῖα προέκυψε μεγάλη σύγχυση. Δεύτερον, ἔλαβε διοικητικές ἀποφάσεις οἱ ὁποῖες ἀποτυπώνονται καί στούς Κανόνες της μέ ἰδιαίτερη ἔμφαση στήν ἐπικύρωση τῆς καθαίρεσης τοῦ Μ. Ἀθανασίου ἀπό τή Σύνοδο τῆς Τύρου τό 335. Τρίτον, θέσπισε 25 Κανόνες πού ἀναφέρονται: α) σέ θέματα ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως, β) σέ θέματα ἐκκλησιαστικῆς εὐταξίας, γ) σέ θέματα ἐκκλησιαστικῆς δικαιοσύνης, δ) σέ θέματα ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, ε) σέ θέματα λατρείας καί λειτουργικῆς καί στ) στόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα. Οἱ Κανόνες τῆς Συνόδου, παρά τό γεγονός ὅτι ἔχει χαρακτηριστεῖ ὡς φιλοαρειανική (Παλλάδιος, Συνοδικό), περιελήφθησαν σέ ὅλες τίς κανονικές συλλογές καί ἐπικυρώθηκαν ἀπό τίς Δ΄ καί Στ΄ Οἰκουμενικές Συνόδους. Ἡ ἐκκλησιαστική παράδοση δέχτηκε τούς Κανόνες της, καθώς ἔχουν μεγάλη ὁμοιότητα μέ τούς Ἀποστολικούς Κανόνες. Οἱ φιλοαρειανοί Ἐπίσκοποι, ὅμως, δηλώνουν στό πρῶτο σύμβολο ὅτι «ἡμεῖς οὔτε ἀκόλουθοι Ἀρείου γεγόναμεν· πῶς γάρ ἐπίσκοποι ὄντες, ἀκολουθήσομεν πρεσβυτέρῳ;». </span><br />
<div style="text-align: center;"><span style="font-size: 13pt;">Ε. Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΣΑΡΔΙΚΗΣ</span></div>
<span style="font-size: 13pt;">Ἡ Σύνοδος τῆς Σαρδικῆς συγκλήθηκε τό 343 στή σημερινή Σόφια ὕστερα ἀπό τήν εἰσήγηση τῶν Ἐπισκόπων Ρώμης, Κορδούης καί Τρεβήρων. Σκοπός τῆς Συνόδου ἦταν νά ἀρθοῦν τά δημιουργηθέντα, λόγω τοῦ ἀρειανισμοῦ ἐκκλησιαστικά σχίσματα, νά ἐξαλειφθοῦν τά ὑπολείμματα τῆς αἱρέσεως τοῦ ἀρειανισμοῦ καί νά διαφυλαχθεῖ καί προστατευθεῖ ἡ Ὀρθόδοξος πίστη, ὅπως αὐτή διατυπώθηκε στήν Α΄ Οἰκ. Σύνοδο. Οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ἀνατολῆς (80) ἀντέδρασαν στήν παρουσία τοῦ Μ. Ἀθανασίου, ἀποχώρησαν ἀπό τή Σύνοδο, συνεδρίασαν μόνοι τους καί καθαίρεσαν τόν Ρώμης, τόν Κορδούης, τόν Τρεβήρων, τόν Σαρδικῆς καί τόν Ναϊσοῦ μέ τήν κατηγορία ὅτι ἦλθαν σέ κοινωνία μετά καθηρημένων Ἐπισκόπων τῆς Ἀνατολῆς. Τελικά ἡ Σύνοδος τῆς Σαρδικῆς ἐπικύρωσε τήν πίστη τῆς Νικαίας (Α΄ Οἰκ. Συνόδου), ἀπάλλαξε τῆς κατηγορίας τούς Ἐπισκόπους Ἀθανάσιο Ἀλεξανδρείας, Μάρκελλον Ἀγκύρας καί τόν Ἀσκληπᾶ Γάζης, κήρυξε ἄκυρες τίς γενόμενες ἐκλογές φιλαρειανῶν Ἐπισκόπων στίς παραπάνω Ἐπισκοπές, καθαίρεσε τούς κύριους ἐκπροσώπους τῶν ἀρειανοφρόνων στήν Ἀνατολή καί διατύπωσε 21 Κανόνες. Γενικά οἱ Κανόνες τῆς Συνόδου ἀναφέρονται: α) σέ ζητήματα ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως, β) σέ θέματα ἐκκλησιαστικῆς εὐταξίας, γ) σέ ζητήματα ἐκκλησιαστικῆς δικαιοσύνης, καί δ) σέ εἰδικά ζητήματα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Θεσσαλονίκης. </span><br /><span style="font-size: 13pt;">Οἱ παραπάνω τοπικές Σύνοδοι διατύπωσαν Κανόνες πού ἔγιναν καθολικά ἀποδεκτοί ἀπό τήν Ἐκκλησία συγκλήθηκαν σέ μιά πολύ πρώιμη φάση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, πρίν καλά καλά ἡ Ἐκκλησία βγεῖ ἀπό τούς διωγμούς καί κατορθώσει νά ἀποκτήσει ἕνα ὁλοκληρωμένο θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας. Οἱ παραπάνω τοπικές Σύνοδοι συγκλήθηκαν σέ συγκεκριμένους τόπους γιά νά ἀντιμετωπίσουν συγκεκριμένα προβλήματα πού ἀπασχολοῦσαν τίς τοπικές Ἐκκλησίες. Οἱ ἀποφάσεις πού πάρθηκαν καί οἱ Κανόνες πού θεσπίστηκαν ἀπό αὐτές ἔχουν ἰδιαίτερη ἀξία, διότι ἀποτελοῦν τά πρῶτα δείγματα θεσμικῆς-κανονικῆς ὀργανώσεως τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ καθολική ἀποδοχή τῶν Κανονικῶν ἀποφάσεων τῶν παραπάνω Συνόδων ἔγκειται στό γεγονός ὅτι ἀκολούθησαν τήν ἀποστολική παράδοση, ἔτσι ὅπως εἶχε διαμορφωθεῖ μέχρι ἐκείνη τή στιγμή καί στηρίχθηκαν στούς ἀποστολικούς Κανόνες, πού ἤδη ἦταν γνωστοί στήν Ἐκκλησία. </span><br /><span style="font-size: 13pt;">Ὅλοι οἱ Κανόνες τῶν παραπάνω τοπικῶν Συνόδων ἐπικυρώθηκαν ἀπό τόν 2ο Κανόνα τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί ἔλαβαν οἰκουμενικό κύρος. Μάλιστα ὅλοι οἱ παραπάνω Κανόνες περιελήφθησαν ἐξ ἀρχῆς σέ ὅλες τίς κανονικές συλλογές. </span><br />
<div style="text-align: center;"><img width="500" height="638" src="/images/stories/mitropolis_2015/Ier.Syn/16syno.jpg" alt="16syno" /></div>
<div style="text-align: center;"><span style="font-size: 13pt;">* * *</span></div>
<span style="font-size: 13pt;">Ὁ Εἰσηγητής π. Σεβαστιανός στή Β΄ ἑνότητα ἀναφέρθηκε στήν ἀξία τῆς Ἱερωσύνης καί τόνισε ὅτι οἱ παραπάνω Κανόνες ἀναγνωρίζουν ὄχι μόνο τήν ἀξία τῆς Ἱερωσύνης, ἀλλά καί τή μοναδικότητα τῆς χειροτονίας, γι᾿ αὐτό καί ἡ ἀναχειροτόνηση δέν προβλέπεται οὔτε ἀπό τούς παραπάνω Κανόνες οὔτε γενικά ἀπό τό σύνολο τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Προβλέπεται μόνο ἀποκατάσταση στήν Ἱερωσύνη ὕστερα ἀπό πιθανή καθαίρεση καί ὄχι ἀναχειροτόνηση, ἐφόσον ὁ κληρικός μετέχει στή μία καί μοναδική Ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ ἡ ὁποία ἔχει δωρηθεῖ στήν Ἐκκλησία. Ἕνας μόνο Ἱερεύς ὑπάρχει στήν Ἐκκλησία, ὁ Χριστός. Οἱ ἄνθρωποι ἱερεῖς λειτουργοῦν τήν ἱερατεία τοῦ Χριστοῦ στήν Ἐκκλησία (Κανόνας Συνόδου Καρχηδόνας).</span><br /><span style="font-size: 13pt;">Ἡ ἀναχειροτόνηση ἀπαγορεύεται στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία (βλ. 68ο Κανόνα τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων), ὄχι ἐπειδή ἡ Ἱερωσύνη εἶναι ἀνεξάλειπτη ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ ρωμαιοκαθολικοί, ἀλλά ἐπειδή ἀποτελεῖ μετοχή στή μία Ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ.</span><br /><span style="font-size: 13pt;">Οἱ κληρικοί πρέπει νά διαθέτουν αὐξημένα πνευματικά καί ἠθικά προσόντα, τά ὁποῖα διακρίνονται ἀπό τή σταθερή πίστη στή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, γιά τόν λόγο αὐτό προφανῶς οἱ νεόφυτοι καί οἱ κλινικοί ἀποκλείονταν ἀπό τήν Ἱερωσύνη σύμφωνα μέ τόν 15ο Κανόνα τῆς Νεοκαισαρείας, εἴτε ἐπειδή δέν εἶχαν ὡριμάσει στήν πίστη καί στή γνώση τῆς δογματικῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας, εἴτε ἐπειδή δέν ἦταν δυνατόν νά ἐλεγχθεῖ ἡ πρόθεσή τους νά βαπτισθοῦν. <em>«Ἐάν νοσῶν τις φωτισθῇ, εἰς πρεσβυτέριον ἄγεσθαι οὐ δύναται· οὐκ ἐκ προαιρέσεως γάρ ἡ πίστις αὐτοῦ, ἀλλ' ἐξ ἀνάγκης· εἰμή τάχα διά τήν μετά ταῦτα αὐτοῦ σπουδήν καί πίστιν, καί διά σπάνιν ἀνθρώπων»</em>.</span><br /><span style="font-size: 13pt;">Ἀκόμη, μέσα στό γενικό πνεῦμα τῆς ἀποδεδειγμένης εὐσέβειας καί σταθερῆς πίστης θά πρέπει νά κινοῦνται οἱ Κληρικοί. Ἀργότερα ἡ Σύνοδος τῆς Σαρδικῆς μέ τόν 10ο Κανόνα της ἀπαγορεύει τήν ἀθρόον χειροτονία τῶν Κληρικῶν ὅλων τῶν βαθμῶν. Ἡ ἐπί πολύ χρόνο δοκιμασία σέ κάθε βαθμό εἶναι ἀναγκαία προκειμένου νά ἀποδειχθεῖ ἡ πίστη τῶν ὑποψηφίων, ἀλλά καί ἡ τῶν τρόπων καλοκαγαθία καί ἡ στερρότητα καί ἡ ἐπιείκεια αὐτῶν.</span><br /><span style="font-size: 13pt;">Πέραν τούτων, στήν ἐκκλησιαστική παράδοση βλέπουμε ὅτι ἰδιαίτερα στούς τρεῖς πρώτους αἰῶνες ἡ πνευματική πατρότητα συνδέεται κυρίως μέ τόν Ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τόν πυρήνα καί τό κέντρο τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, διότι ὄχι μόνο εἶναι ὁ ἐγγυητής τῆς Εὐχαριστιακῆς Συνάξεως κατά τόν ἅγιο Ἰγνάτιο τόν Θεοφόρο, ἀλλά καί ὁ κατεξοχήν πνευματικός πατέρας μέσα στήν Ἐκκλησία, ὡς εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ Πατρός.</span><br /><span style="font-size: 13pt;">Ἀργότερα καί ἰδιαίτερα ἀπό τόν 4ο αἰ. καί μετά μέ τή μόνιμη ἐγκατάσταση Πρεσβυτέρων στίς ἐνορίες ἡ κατάσταση ἄλλαξε ἐφόσον οἱ ἴδιοι ὡς ἐκπρόσωποι τοῦ Ἐπισκόπου τελοῦν τήν Εὐχαριστία καί τά ἄλλα μυστήρια καί γίνονται οἱ πνευματικοί πατέρες τῶν ἐνοριτῶν τους. Ἀργότερα ὁρίστηκε ὁ ἐπί τῆς μετανοίας Πρεσβύτερος, ὁ ὁποῖος ἦταν ὑπεύθυνος νά ἀκροᾶται τούς πιστούς, ἐνῶ ὁ Μ. Βασίλειος καθιερώνει στά μοναστήρια του τή μυστική ἐξομολόγηση.</span><br /><span style="font-size: 13pt;">Ἐπίσης, οἱ ἱερεῖς πρέπει νά λειτουργοῦν τό χάρισμα τῆς ἱερωσύνης τους μέ τήν εὐλογία καί ἄδεια τοῦ Ἐπισκόπου, ὥστε νά ἀποδεικνύεται ὁ ἄρρηκτος σύν-δεσμός τους μέ αὐτόν <em>«ὡς συνήρμοσται χορδαί κιθάρᾳ»</em>, ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος. Γιά τόν λόγο αὐτό θά πρέπει νά ἐκλέγονται γιά τό ἔργο αὐτό οἱ ἱκανοί νά τό φέρουν εἰς πέρας. Ἤδη ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει ὅτι στήν ἐποχή του πολλοί ἀναλαμβάνουν τήν ὑπεύθυνη ἀποστολή τῆς πνευματικῆς πατρότητας χωρίς προετοιμασία, «ἡμῖν δέ οὐδείς ὅρος τοῦ παιδεύειν καί τοῦ παιδεῦσθαι».</span><br />
<div style="text-align: center;"><span style="font-size: 13pt;">* * *</span></div>
<span style="font-size: 13pt;">Ὁ π. Σεβαστιανός ὁλοκλήρωσε τήν ὁμιλία του λέγοντας γενικῶς ὅτι ἡ συνοδική ἄσκηση τῶν ποιμαντικῶν καθηκόντων ἀποτελεῖ φρουρό καί ἐχέγγυο γιά τή διατήρηση τόσο τῆς κανονικῆς τάξεως, ὅσο καί τῆς ἑνότητας μέσα στήν Ἐκκλησία καί σέ ὅλα τά ἐπίπεδα, δηλαδή μεταξύ τῶν Ἐπισκόπων, μεταξύ τῶν Ἐπισκόπων καί τῶν Κληρικῶν καί μεταξύ τῶν Κληρικῶν καί τῶν λαϊκῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Πολύ εὔστοχα ὁ 14ος Κανόνας τῆς Σαρδικῆς ὁρίζει ὅτι: <em>«…Ὥσπερ γάρ ὁ Ἐπίσκοπος τοῖς ὑπηρέταις εἰλικρινῆ ὀφείλει τήν ἀγάπην καί τήν διάθεσιν παρέχειν, τόν αὐτόν τρόπον οἱ ὑπηρετούμενοι ἄδολα τοῖς Ἐπισκόποις τά τῆς ὑπηρεσίας ἐκτελεῖν ὀφείλουσιν»</em>.</span><br />
<div style="text-align: center;"><span style="font-size: 13pt;">* * *</span></div>
<span style="font-size: 13pt;">Στό τέλος τῆς Ἱερατικῆς Σύναξης ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Συμεών εὐχαρίστησε τόν Εἰσηγητή, Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη π. Σεβαστιανό Σωμαράκη, γιά τόν κόπο πού κατέβαλε, τήν πληρότητα καί τή σαφήνειά του, καί γιά τό ὅτι ἀπήτησε περισσότερο χρόνο τό μέγεθος τῆς Εἰσηγήσεως. Ἐν συνεχείᾳ ἀκολούθησε συζήτηση, τέθηκαν ἐρωτήματα καί δόθηκαν ἀπαντήσεις ἀπό τόν Εἰσηγητή καί παράλληλα ἀπό τόν Σεβ. Μητροπολίτη μας κ. Συμεών.<br /></span>
<div style="text-align: center;"><span style="font-size: 13pt;"><img width="500" height="375" src="/images/stories/mitropolis_2015/Ier.Syn/16synpriest.jpg" alt="16synpriest" /></span><span style="font-size: 13pt;"></span></div>
</div>