29 Ιουν2015
ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΤΟΥ ΑΠOΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ στό Παλαιό Φάληρο
ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
ΤΟΥ ΑΠOΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ
στό Παλαιό Φάληρο
ΤΟΥ ΑΠOΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ
στό Παλαιό Φάληρο
Χθές τό ἀπόγευμα, στίς 8, παραμονή τῆς ἑορτῆς τῶν ἁγίων ἐνδόξων πανευφήμων καί Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, τελέσθηκε στόν αὔλειο χῶρο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ ἁγίου Γεωργίου στό Ξηροτάγαρο Παλαιοῦ Φαλήρου ὁ καθιερωμένος Πανηγυρικός Ἑσπερινός. Κατά τήν παράδοση, σ᾿ αὐτό περίπου τό σημεῖο προσορμίστηκε τό πλοῖο, πού μετέφερε τόν ἀπόστολο Παῦλο ἀπό τή Βέροια στήν Ἀθήνα.
Στόν Ἑσπερινό χοροστάτησε ὁ Ποιμενάρχης μας, Σεβασμ. Μητροπολίτης κ. Συμεών, μέ τήν παρουσία καί συμμετοχή ὁλόκληρου σχεδόν τοῦ ἱεροῦ κλήρου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως καί ἕνα πλῆθος πιστῶν χριστιανῶν, κυρίως ἀπό τήν Ἐνορία τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου Παλαιοῦ Φαλήρου, ἀλλά καί ἀπό τίς ὅμορες ἐνορίες.
Τήν πανηγηρική ὁμιλία κατά τόν Ἑσπερινό ἐκφώνησε ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Χρυσόστομος Γκλίβας, Πρωτοσυγκελλεύων καί Προϊστάμενος τοῦ Ἱ. Ναοῦ τοῦ ἁγίου Νικολάου Ἀλίμου.
* * *
Ο Παύλος υπήρξε ο απόστολος των Εθνών. Είναι αυτός που, από όλους τους αποστόλους, κόπιασε περισσότερο για τη διάδοση του Ευαγγελίου σε όλη την οικουμένη. Υπολογίζεται πως κατά τη διάρκεια των αποστολικών περιοδειών του, διήνυσε περισσότερα από τέσσερις χιλιάδες χιλιόμετρα. Όλες αυτές οι περιοδείες του, έγιναν κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Λέει ο ίδιος: «Με χτύπησαν με αγριότητα, φυλακίστηκα, κινδύνεψα πολλές φορές να θανατωθώ... Έκανα πολλές κοπιαστικές οδοιπορίες, διάβηκα επικίνδυνα ποτάμια, κινδύνεψα από ληστές, κινδύνεψα από τους ομογενείς μου Ιουδαίους, κινδύνεψα από τους εθνικούς. Πέρασα κινδύνους σε πόλεις, σε ερημιές, στη θάλασσα... Ξαγρύπνησα πολλές φορές, πείνασα, δίψασα, πολλές φορές μου έλειψε εντελώς το φαγητό, ξεπάγιαζα και δεν είχα ρούχα να φορέσω. Εκτός από τα άλλα είχα και την καθημερινή πίεση των εχθρών μου και τη φροντίδα για όλες τις εκκλησίες» (Β΄ Κορ. 11, 23-28).
Τι ήταν, όμως, εκείνο το οποίο ώθησε τον Παύλο να περάσει ολόκληρη τη ζωή του πηγαίνοντας από πόλη σε πόλη και από χώρα σε χώρα, κηρύττοντας το λόγο του Ευαγγελίου, ιδρύοντας τις κατά τόπους Εκκλησίες και υπομένοντας με καρτερία όλες τις θλίψεις και τις δοκιμασίες; Ήταν η αγάπη που είχε για το Χριστό. Η αγάπη αυτή, του έδινε διαρκώς δύναμη για το κάθε τι.
Αγάπησε, βέβαια, το Χριστό γιατί αγαπήθηκε πρώτα από Εκείνον. Τι ήταν ο Παύλος αρχικά; Ένας διώκτης του Χριστού. Ένας εξολοθρευτής των Χριστιανών. Αυτόν, λοιπόν, τον πρώην διώκτη, η αγάπη του Χριστού τον έκανε ποιμένα των πιστών. Λέει ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: «Τι πιο παράδοξο από αυτό; Ο λύκος έγινε ποιμένας. Εκείνος που έπινε το αίμα των προβάτων, τώρα δίνει το δικό αίμα για τη σωτηρία των προβάτων». Πώς να μείνει ασυγκίνητος ο Παύλος από την τόση αγάπη του Χριστού; Πώς μπορούσε να μην αγαπήσει το Χριστό, που τόσο τον αγάπησε;
Η αγάπη αυτή που του δόθηκε, τον οδήγησε στο να αγαπήσει το Χριστό πάνω από όλους και από όλα. «Όλα τα πέταξα και τα θεώρησα σκουπίδια, προκειμένου να κερδίσω το Χριστό», αναφέρει στην προς Φιλιππησίους επιστολή (3, 8). Επίσης, η αγάπη που είχε στο πρόσωπο του Κυρίου, ήταν ένας Θείος έρωτας. Όπως ο ερωτευμένος ζει και αναπνέει, για το πρόσωπο το οποίο έχει ερωτευθεί, το σκέφτεται διαρκώς, νύχτα και ημέρα, έτσι και ο Παύλος· σκεφτόταν διαρκώς το Χριστό. Ολόκληρη η ζωή του ήταν ο Χριστός. Με μία, όμως, σημαντική διαφορά. Ο θείος έρωτας του αποστόλου Παύλου, δεν ήταν ένα προσωρινό συναίσθημα, αλλά μία μόνιμη κατάσταση στην καρδιά του.
Και εδώ ακριβώς τίθεται το ερώτημα. Εμείς, αγαπάμε το Χριστό; Το να αγαπάς είναι πράξη και όχι θεωρία. Αγάπη στο Χριστό σημαίνει εφαρμογή των εντολών Του, που βρίσκονται στο Θείο και Ιερό Ευαγγέλιο. «Αν με αγαπάτε, θα τηρήσετε τις εντολές μου» (Ιω. 14, 15). Αγάπη στο Χριστό σημαίνει υπομονή στις διώξεις του κόσμου. Τότε θα είμαστε μακάριοι. «Μακάριοι είστε, -λέει ο Κύριος- όταν σας βρίσουν και σας καταδιώξουν και πούνε κάθε κακό πράγμα εναντίον σας, λέγοντας ψέματα εξαιτίας μου» (Ματθ. 5, 11). Αγάπη στο Χριστό σημαίνει ταπείνωση. Σε κάθε χριστιανό αναγκαιότερο όλων είναι η ταπείνωση, γιατί όποιος δεν την έχει δεν θα δει ποτέ τον Θεό. Διδάσκαλος της ταπεινώσεως είναι ο ίδιος ο Κύριος: «Μάθατε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πρᾷός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ» (Ματθ. 11, 29). Όσες αρετές και αν έχει κάποιος, πάντοτε πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του τον αμαρτωλότερο στον κόσμο. «Όταν κάνετε όλα όσα σας έχουν διαταχθεί, να λέτε: ‘’Είμαστε ανάξιοι δούλοι. Κάναμε εκείνο που έπρεπε να κάνουμε’’» (Λουκ. 17, 10).
Αγαπητοί αδελφοί· ο απόστολος Παύλος, αγαπούσε τόσο το Χριστό, γι’ αυτό και έλεγε: «Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἔν ἐμοί Χριστός. Τη ζωή την οποία τώρα ζω στο σώμα, τη ζω με πίστη στον Υιό του Θεού, ο οποίος με αγάπησε και παρέδωσε τον εαυτό Του προς χάρη μου» (Γαλ. 2, 20). Πράγματι, η απουσία αγάπης αποτελεί την αιτία όλων των προβλημάτων. Αντιθέτως η παρουσία της αγάπης είναι η λύση όλων των προβλημάτων. Ευχηθείτε Σεβασμιώτατε, ο κόσμος, διά πρεσβειών του αποστόλου των εθνών Παύλου, να αποκτήσει την εν Χριστώ αγάπη. Τότε θα επικρατήσει η βασιλεία του Θεού. Αμήν!»
Στόν Ἑσπερινό χοροστάτησε ὁ Ποιμενάρχης μας, Σεβασμ. Μητροπολίτης κ. Συμεών, μέ τήν παρουσία καί συμμετοχή ὁλόκληρου σχεδόν τοῦ ἱεροῦ κλήρου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως καί ἕνα πλῆθος πιστῶν χριστιανῶν, κυρίως ἀπό τήν Ἐνορία τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου Παλαιοῦ Φαλήρου, ἀλλά καί ἀπό τίς ὅμορες ἐνορίες.
Τήν πανηγηρική ὁμιλία κατά τόν Ἑσπερινό ἐκφώνησε ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Χρυσόστομος Γκλίβας, Πρωτοσυγκελλεύων καί Προϊστάμενος τοῦ Ἱ. Ναοῦ τοῦ ἁγίου Νικολάου Ἀλίμου.
* * *
Ἀκολουθεῖ ἡ ὁμιλία τοῦ π. Χρυσοστόμου :
«Ο απόστολος Παύλος, έφτασε από τη Βέροια στην Αθήνα το έτος 51 μ.Χ. με πλοίο. Το πλοίο που έφερε τον απόστολο αγκυροβόλησε κάπου εδώ, στο Φάληρο, όπου βρισκόταν το κύριο λιμάνι των Αθηναίων.Ο Παύλος υπήρξε ο απόστολος των Εθνών. Είναι αυτός που, από όλους τους αποστόλους, κόπιασε περισσότερο για τη διάδοση του Ευαγγελίου σε όλη την οικουμένη. Υπολογίζεται πως κατά τη διάρκεια των αποστολικών περιοδειών του, διήνυσε περισσότερα από τέσσερις χιλιάδες χιλιόμετρα. Όλες αυτές οι περιοδείες του, έγιναν κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Λέει ο ίδιος: «Με χτύπησαν με αγριότητα, φυλακίστηκα, κινδύνεψα πολλές φορές να θανατωθώ... Έκανα πολλές κοπιαστικές οδοιπορίες, διάβηκα επικίνδυνα ποτάμια, κινδύνεψα από ληστές, κινδύνεψα από τους ομογενείς μου Ιουδαίους, κινδύνεψα από τους εθνικούς. Πέρασα κινδύνους σε πόλεις, σε ερημιές, στη θάλασσα... Ξαγρύπνησα πολλές φορές, πείνασα, δίψασα, πολλές φορές μου έλειψε εντελώς το φαγητό, ξεπάγιαζα και δεν είχα ρούχα να φορέσω. Εκτός από τα άλλα είχα και την καθημερινή πίεση των εχθρών μου και τη φροντίδα για όλες τις εκκλησίες» (Β΄ Κορ. 11, 23-28).
Τι ήταν, όμως, εκείνο το οποίο ώθησε τον Παύλο να περάσει ολόκληρη τη ζωή του πηγαίνοντας από πόλη σε πόλη και από χώρα σε χώρα, κηρύττοντας το λόγο του Ευαγγελίου, ιδρύοντας τις κατά τόπους Εκκλησίες και υπομένοντας με καρτερία όλες τις θλίψεις και τις δοκιμασίες; Ήταν η αγάπη που είχε για το Χριστό. Η αγάπη αυτή, του έδινε διαρκώς δύναμη για το κάθε τι.
Αγάπησε, βέβαια, το Χριστό γιατί αγαπήθηκε πρώτα από Εκείνον. Τι ήταν ο Παύλος αρχικά; Ένας διώκτης του Χριστού. Ένας εξολοθρευτής των Χριστιανών. Αυτόν, λοιπόν, τον πρώην διώκτη, η αγάπη του Χριστού τον έκανε ποιμένα των πιστών. Λέει ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: «Τι πιο παράδοξο από αυτό; Ο λύκος έγινε ποιμένας. Εκείνος που έπινε το αίμα των προβάτων, τώρα δίνει το δικό αίμα για τη σωτηρία των προβάτων». Πώς να μείνει ασυγκίνητος ο Παύλος από την τόση αγάπη του Χριστού; Πώς μπορούσε να μην αγαπήσει το Χριστό, που τόσο τον αγάπησε;
Η αγάπη αυτή που του δόθηκε, τον οδήγησε στο να αγαπήσει το Χριστό πάνω από όλους και από όλα. «Όλα τα πέταξα και τα θεώρησα σκουπίδια, προκειμένου να κερδίσω το Χριστό», αναφέρει στην προς Φιλιππησίους επιστολή (3, 8). Επίσης, η αγάπη που είχε στο πρόσωπο του Κυρίου, ήταν ένας Θείος έρωτας. Όπως ο ερωτευμένος ζει και αναπνέει, για το πρόσωπο το οποίο έχει ερωτευθεί, το σκέφτεται διαρκώς, νύχτα και ημέρα, έτσι και ο Παύλος· σκεφτόταν διαρκώς το Χριστό. Ολόκληρη η ζωή του ήταν ο Χριστός. Με μία, όμως, σημαντική διαφορά. Ο θείος έρωτας του αποστόλου Παύλου, δεν ήταν ένα προσωρινό συναίσθημα, αλλά μία μόνιμη κατάσταση στην καρδιά του.
Και εδώ ακριβώς τίθεται το ερώτημα. Εμείς, αγαπάμε το Χριστό; Το να αγαπάς είναι πράξη και όχι θεωρία. Αγάπη στο Χριστό σημαίνει εφαρμογή των εντολών Του, που βρίσκονται στο Θείο και Ιερό Ευαγγέλιο. «Αν με αγαπάτε, θα τηρήσετε τις εντολές μου» (Ιω. 14, 15). Αγάπη στο Χριστό σημαίνει υπομονή στις διώξεις του κόσμου. Τότε θα είμαστε μακάριοι. «Μακάριοι είστε, -λέει ο Κύριος- όταν σας βρίσουν και σας καταδιώξουν και πούνε κάθε κακό πράγμα εναντίον σας, λέγοντας ψέματα εξαιτίας μου» (Ματθ. 5, 11). Αγάπη στο Χριστό σημαίνει ταπείνωση. Σε κάθε χριστιανό αναγκαιότερο όλων είναι η ταπείνωση, γιατί όποιος δεν την έχει δεν θα δει ποτέ τον Θεό. Διδάσκαλος της ταπεινώσεως είναι ο ίδιος ο Κύριος: «Μάθατε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πρᾷός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ» (Ματθ. 11, 29). Όσες αρετές και αν έχει κάποιος, πάντοτε πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του τον αμαρτωλότερο στον κόσμο. «Όταν κάνετε όλα όσα σας έχουν διαταχθεί, να λέτε: ‘’Είμαστε ανάξιοι δούλοι. Κάναμε εκείνο που έπρεπε να κάνουμε’’» (Λουκ. 17, 10).
Αγαπητοί αδελφοί· ο απόστολος Παύλος, αγαπούσε τόσο το Χριστό, γι’ αυτό και έλεγε: «Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἔν ἐμοί Χριστός. Τη ζωή την οποία τώρα ζω στο σώμα, τη ζω με πίστη στον Υιό του Θεού, ο οποίος με αγάπησε και παρέδωσε τον εαυτό Του προς χάρη μου» (Γαλ. 2, 20). Πράγματι, η απουσία αγάπης αποτελεί την αιτία όλων των προβλημάτων. Αντιθέτως η παρουσία της αγάπης είναι η λύση όλων των προβλημάτων. Ευχηθείτε Σεβασμιώτατε, ο κόσμος, διά πρεσβειών του αποστόλου των εθνών Παύλου, να αποκτήσει την εν Χριστώ αγάπη. Τότε θα επικρατήσει η βασιλεία του Θεού. Αμήν!»