Πανηγυρικός Ἑσπερινός τοῦ ἀποστόλου Παύλου στό Παλαιό Φάληρο
Ὅπως κάθε χρόνο, τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων ἐνδόξων, πανευφήμων καί Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, Πέμπτη 28 Ἰουνίου, τελέσθηκε στόν αὔλειο χῶρο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ ἁγίου Γεωργίου στό Ξηροτάγαρο Παλαιοῦ Φαλήρου, ὁ καθιερωμένος Πανηγυρικός Ἑσπερινός πρός τιμήν τοῦ ἀποστόλου Παύλου, χάρις στόν ὁποῖο ἡ Πατρίδα μας δέχτηκε τόν σπόρο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ.
Στόν Ἑσπερινό χοροστάτησε ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, Μητροπολίτης Νέας Σμύρνης κ. Συμεών, μέ τήν παρουσία καί συμμετοχή ὁλόκληρου σχεδόν τοῦ ἱεροῦ κλήρου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως καί πλῆθος πιστῶν χριστιανῶν, κυρίως ἀπό τήν ἐνορία τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου Παλαιοῦ Φαλήρου, ἀλλά καί ἀπό τίς λοιπές ὅμορες ἐνορίες. Προσῆλθαν γιά νά τιμήσουν στόν τόπο πού ἀποβιβάστηκε, ἐρχόμενον ἀπό τή Βέροια στήν Ἀθήνα, τόν οὐρανοβάμονα Ἀπόστολο, Κήρυκα τῶν Ἐθνῶν καί Ἱδρυτή τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν ἅγιο Παῦλο.
Τήν πανηγυρική ὁμιλία, κατά τόν ἑόρτιο Ἑσπερινό, ἐκφώνησε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Συμεών, ὁ ὁποῖος ἐπικεντρώθηκε στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πού ἐνσάρκωσε στή ζωή του ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ὅλοι μας εἴμαστε δημιουργήματα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, τόνισε ὁ Σεβασμιώτατος, πού σημαίνει ὅτι ἔχουμε στή φύση μας τήν πνευματική δίψα γιά ἀναζήτηση τοῦ προσώπου του. Καλούμαστε νά ἀγαπήσουμε τόν Θεό, ὅπως προτρέπει ἡ Ἁγία Γραφή: «Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καί τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν».
Τῆς ἐντολῆς αὐτῆς ἐνσαρκωτής ἦταν ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν, ὁ Ἀπόστολος τῆς Ἑλλάδας, τῆς Εὐρώπης, τῆς Οἰκουμένης ὁλόκληρης. Κι αὐτόν τιμοῦμε ἀπόψε στόν Φαληρικό λιμένα, ἀπ’ ὅπου διῆλθε ὁ Ἀπόστολος κατευθυνόμενος γιά τόν Ἄρειο Πάγο. Τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀκτινοβολοῦσε ὁ Παῦλος, πού σημαίνει γιά μᾶς τά ἑξῆς:
Πρῶτον, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ὀφείλει νά ἔχει τήν προτεραιότητα στή ζωή μας. Νά μήν ἔχουμε πρόσωπα ἤ πράγματα ὑπεράνω τοῦ Θεοῦ. Αὐτό προϋποθέτει ὅτι στίς καρδιές μας θά ἔχει μόνιμο θρόνο ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος θά μᾶς παρακινεῖ στή ζωή μας καί θά τήν καταξιώνει στήν ἀγάπη. Ἀκόμη, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ θά ἱεραρχεῖται σέ πρώτη μοίρα σέ σχέση με ὁ,τιδήποτε ἄλλο. Κι ἔτσι ἡ ζωή μας δέν θά εἶναι προσωποκεντρική ἤ πραγματοκεντρική, ἀλλά πρωτίστως Θεοκεντρική καί Χριστοκεντρική.
Μέ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὑπέμεινε πλῆθος βασάνων καί διωγμῶν, μέχρι καί τόν μαρτυρικό του θάνατο. Ὁ ἴδιος ἔλεγε: «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἤ στενοχωρία ἤ διωγμός ἤ λιμός ἤ γυμνότης ἤ κίνδυνος ἤ μάχαιρα;» (Ρωμ. 8,35). Δηλαδή, ποιός θά μπορέσει ποτέ νά μᾶς χωρίσει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ; Θλίψη ἤ ἐσωτερική στενοχώρια ἤ διωγμός ἐκ μέρους τῶν ἀπίστων ἤ πείνα ἤ γυμνότητα ἤ οἷοσδήποτε κίνδυνος ἤ μάχαιρα, πού νά μᾶς ἀπειλεῖ μέ σφαγή; Καί συμπλήρωνε: «Ἐμοί γάρ τό ζῆν Χριστός καί τό ἀποθανεῖν κέρδος» (Φιλ. 1,21), γιά μένα τό νά ζῶ σημαίνει ζωή μέ τόν Χριστό, καί τό νά πεθάνω εἶναι κέρδος, θά εἶμαι σέ κοινωνία καί ἕνωση μέ τόν Χριστό.
Ὑπογράμμισε, ἐπίσης, ὁ Σεβασμιώτατος ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐμπνέει καί τήν ἀγάπη γιά τούς συνανθρώπους μας, πού ἀποτελοῦν θεόπλαστα δημιουργήματα. Μέ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μπορεῖ ὁ ἀνθρωπος νά θυσιάζεται καί νά προσφέρεται στόν πλησίον, πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ὅπως ἔγραφε κι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Ηὐχόμην γάρ αὐτός ἐγώ ἀνάθεμα εἶναι ἀπό τοῦ Χριστοῦ ὑπέρ τῶν ἀδελφῶν μου, τῶν συγγενῶν μου κατά σάρκα» (Ρωμ. 9,3). Δηλαδή, θά εὐχόμουν νά χωρισθῶ ἐγώ ὁ ἴδιος ἀπό τόν Χριστό καί νά γίνω ἀνάθεμα, ἐάν ἦταν δυνατό μέ τήν καταδίκη μου αὐτή νά σωθοῦν οἱ κατά σάρκα ἀδελφοί μου, οἱ ὁμοεθνεῖς μου Ἰουδαῖοι.
Γιά τόν Ἀπόστολο Παῦλο, ὅπως καί γιά τούς ἄλλους Ἀποστόλους, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ὑπερβαίνει τήν ἀγάπη κάθε ἀνθρώπου: «Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις» (Πράξ. 5,29). Μέ ἄλλα λόγια, πιό πολύ πρέπει νά ὑπακοῦμε στόν Θεό παρά στούς ἀνθρώπους.
Ἡ ἐποχή μας σήμερα, παρ’ ὅλο πού ἔχει νά καυχηθεῖ γιά τήν κοινωνική διδασκαλία, τή φιλανθρωπία καί τά ἔργα ἀγάπης, ἀπουσιάζει ἀπό τούς ἀνθρώπους ἡ ἀγάπη καί ὁ ἔρωτας ὁ θεϊκός. Πολλοί μιλοῦν γιά ἕναν ἀνέραστο Χριστιανισμό. Γιά τήν ἀπουσία τῆς πλήρους καί ὁλόθερμης ἀγάπης γιά τόν Θεό καί τόν πλησίον. Ἐάν ἔχει κρυώσει ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν, ὀφείλουμε νά τήν θερμάνουμε. Ἐάν ἔχει λιγοστέψει ἡ ἀγάπη, ὀφείλουμε νά τήν αὐξήσουμε.
Ὁλοκληρώνοντας τήν ὁμιλία του ὁ Σεβασμιώτατος ἀνέφερε τή δύναμη τῆς ἀγάπης, ὅπως τήν καταγράφει ὁ ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος: «Μακάριος ὅστις τοιοῦτον πρός Θεόν ἐκτήσατο ἔρωτα, οἷον μανικός ἐραστής πρός τήν ἑαυτοῦ ἐρωμένην κέκτηται» (Λόγ. 30,11). Δηλαδή, εἶναι μακάριος ἐκεῖνος πού ἀπέκτησε τέτοιο πόθο πρός τόν Θεόν, ὡσάν αὐτόν πού ἔχει ὁ μανιώδης ἐραστής πρός τήν ἐρωμένη του. Τέτοια ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους ἀκτινοβολοῦσε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, κι αὐτή τήν ἀγάπη προτείνει σέ ὅλους ἐμᾶς: «Μιμηταί μου γίνεσθε» (Α΄ Κορ. 11,1).
Στό τέλος τοῦ Πανηγυρικοῦ Ἑσπερινοῦ ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Συμεών ἐξέφρασε ὁλόθερμες εὐχές πρός ὅλους, καί εὐχήθηκε ἰδιαίτερα σέ ὅσους φέρουν τά ὀνόματα τῶν Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου καί ἔχουν τά ὀνομαστήριά τους.